Όλοι μας κάποια στιγμή ερωτευτήκαμε. Άλλοι πιο πολύ, άλλοι πιο λίγο. Κάποιες φορές ο έρωτας κρατάει για πάντα αλλά και κάποιες φορές ο έρωτας χάνεται. Οι σχέσεις τον ανθρώπων πολλές φορές δεν κρατάνε για πάντα. Έτσι κάποιες ωραίες και έντονες σχέσεις καταλήγουν σε έναν άσχημο και ίσως μονόπλευρο χωρισμό, ο οποίος και είναι αυτός που πονάει περισσότερο. Οι άνθρωποι λοιπόν είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Σε αυτούς που πονάνε με τον χωρισμό αλλά αργά ή γρήγορα τον ξεπερνάνε και σε αυτούς που όχι απλά πονάνε και πέφτουν σε κατάθλιψη, αλλά που παραιτούνται από την ζωή και γίνονται θεατές της.
Ο χωρισμός πονάει
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Δύο άνθρωποι ερωτεύονται. Κοιτάνε ο ένας τον άλλον στα μάτια και νιώθουν πως έχουν βρει το άλλο τους μισό. Δημιουργούν μία σχέση στην οποία όλα είναι όπως τα θέλουνε. Υπάρχουν και οι διαφωνίες αλλά είναι αυτές που κρατάνε την σχέση ζωντανή. Περνάνε τα χρόνια και η σχέση σοβαρεύει όλο και πιο πολύ. Ο έρωτας και ο ενθουσιασμός της αρχής έχουν γίνει βαθιά και δυνατή αγάπη. Αγάπη που μπορεί να νικήσει τα πάντα. Και όλα είναι εξαιρετικά. Μέχρι που η αγάπη από την μία πλευρά παύει να υπάρχει. Χάνεται. Και εδώ είναι που έρχεται ο χωρισμός. Από την άλλη πλευρά όμως η αγάπη παραμένει όχι απλά ζωντανή αλλά συνεχίζει να καίει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Η καρδιά παραμένει πληγωμένη μετά το χωρισμό
Και τότε είναι που η καρδιά αυτή που αγαπάει, που καίει ακόμα τόσο έντονα για τον άλλον γίνεται κομμάτια, θρύψαλα. Αναρωτιέται τι έκανε λάθος και έχασε αυτό που αγαπούσε τόσο πολύ. Ρίχνει το φταίξιμο πάνω της και πονάει τόσο που αισθάνεται ότι θέλει να σταματήσει να χτυπάει αφού θεωρεί ότι δεν υπάρχει πια ανταπόκριση και λόγος ύπαρξης. Περνάει ο καιρός, όλα αλλάζουν αλλά η καρδιά αυτή παραμένει πληγωμένη και διαλυμένη. Και εκεί που κανονικά θα έπρεπε να είναι σε ένα στάδιο ανασυγκρότησης και σχεδόν απόλυτης ανάρρωσης, πολλές φορές συνειδητοποιεί πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ’ ότι φαίνονται.
Η διάθεση μειώνεται μετά τον χωρισμό
Ο άνθρωπος πολλές φορές πονάει πολύ και δεν καταφέρνει να σταθεί ακόμα στα πόδια του. Μπορεί στο πρόσωπό του να σχηματίζεται περιστασιακά ένα υποτυπώδες χαμόγελο αλλά από μέσα του ακόμα πονάει. Μπορεί να χάσει την διάθεσή του για ζωή. Παραιτείται από αυτήν. Είναι απαισιόδοξος, κλεισμένος στον εαυτό του και θεατής της ίδιας του της ζωής. Φοβάται να ξανά ερωτευτεί γιατί φοβάται πως πάλι θα πληγωθεί.
Το μήνυμα της ζωής
Η ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου με εμπόδια. Σκοπός μας είναι να τρέξουμε την κούρσα, να περάσουμε όλα τα εμπόδια και να φτάσουμε στο τέρμα. Ακόμα όμως και αν χτυπήσουμε σε ένα εμπόδιο, πονέσουμε, απογοητευτούμε που πέσαμε, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να σταθούμε γερά στα πόδια μας και να ξανά σηκωθούμε. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως στο επόμενο εμπόδιο θα ξανά πέσουμε. Η ζωή είναι πολλή σύντομη για να την σπαταλάμε στεναχωρημένοι για ένα εμπόδιο που συναντήσαμε σ’ αυτήν. Όσο και αν μας πόνεσε, θα περάσει η ζωή μας και δεν θα το έχουμε καταλάβει. Και τότε θα είναι αργά.
Φυσικά και τα χτυπήματα ίσως να αφήσουν σημάδια. Σημάδια που ούτε ο χρόνος μπορεί να τα γιατρέψει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τα σημάδια και ο φόβος μην αποκτήσουμε και άλλα θα μας σταματήσει από το να ζήσουμε και να παίρνουμε ρίσκα.
Συντάκτρια: Lida