Όταν ερωτευόμαστε, φοράμε αυτόματα τα καλά μας ρούχα. Τα καλά μας ρούχα στο σώμα, στο μυαλό και στη ψυχή. Νιώθουμε ότι μεταμορφωνόμαστε, μας βγαίνει ο καλύτερος μας εαυτός.
Τις αδυναμίες μας, προσπαθούμε να τις κρύψουμε με κάθε τρόπο. Λες και δεν είναι δικές μας. Λες και ανήκουν σε κάποιον άλλο. Με τον «τέλειο» εαυτό μας νομίζουμε ότι θα κρατήσουμε κοντά μας τον αγαπημένο μας . Με το υπέροχο επίσημο φόρεμα μας! Λες και στη ζωή μας δε φοράμε και άλλα ρούχα. Λες και ποτέ δε νευριάζουμε, δε φοβόμαστε, δεν είμαστε ανασφαλείς, δεν έχουμε τις κλειστές μας. Λες και είμαστε πάντα κουλ και υπεράνω.
Κι όμως δεν είναι ανάγκη να παίζουμε αυτό το ρόλο. Είμαστε άνθρωποι, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματα μας. Άνθρωπος είναι και ο σύντροφος μας. Γι αυτό ας μην τον θεοποιούμε γιατί, ίσως, κάποια στιγμή αναγκαστούμε πολύ οδυνηρά να τον απομυθοποιήσουμε. Και αυτό θα μας πονέσει πολύ. Είναι πολύ σκληρό όταν καταλάβουμε, ότι αυτός που έχει πλάσει το μυαλό μας, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτόν που έχουμε δίπλα μας.
Ζευγάρια που ζουν για δεκαετίες ευτυχισμένα μαζί, τα βλέπεις να περιγράφουν με λεπτομέρειες στις παρέες τους τα ελαττώματα του συντρόφου τους και να λύνονται στα γέλια! Νιώθεις ότι δε θα μπορούσαν να ζήσουν ούτε στιγμή χωρίς τα συγκεκριμένα ελαττώματα των συντρόφων τους. Τους αγάπησαν βαθιά και με τα καλά και με τα στραβά τους.
Δείξε λοιπόν ελεύθερα την άλλη σου πλευρά!
Γιατί αυτός που θα σε αγαπήσει, θα σε αγαπήσει ολόκληρη και όχι μισή.
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Γυναικεία πόδια σε αντρικά παπούτσια» του συγγραφέα Γιάννη Αγγουριδάκη:
«Μου πάει το πουκάμισο της μοναξιάς;»
« Θα σου πηγαίνει πάντα μέχρι να βρεις τον άνθρωπο σου.»
«Και πως θα καταλάβω ποιος είναι ό άνθρωπος μου;»
« Εύκολα. Μαζί του θα νιώθεις πάντα ολόγυμνος αλλά ποτέ δε θα νιώθεις κρύο!»