Τουλάχιστον μία φορά σε όλες μας έχει συμβεί ενώ είμαστε σε μια σχέση μακροχρόνια και σοβαρή να αισθανόμαστε μόνες, να νιώθουμε πως στην ουσία δεν είμαστε δύο σε αυτή τη σχέση και φέρουμε μόνες μας το «βάρος» της και όσα την απαρτίζουν.
Για ποιο λόγο, όμως, μπορεί μια γυναίκα να βιώνει αυτό το αίσθημα μοναξιάς παρότι βρίσκεται μέσα σε μία σχέση; Η απάντηση είναι απλή – γιατί είναι πράγματι μόνη της. Ίσως όχι κυριολεκτικά -αν και συμβαίνει κι αυτό όταν η απουσία του συντρόφου μας για διάφορους λόγους είναι συχνή- αλλά περισσότερο συναισθηματικά.
Η φθορά της σχέσης
Όταν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα της σχέσης, έχοντας περάσει ο πρώτος ενθουσιασμός , ο τρελός έρωτας και το μεγάλο πάθος, ο σύντροφος αρχίζει να σε παραμελεί και να ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα χωρίς να παρεκκλίνει από αυτό, χωρίς να σε υπολογίζει και δίχως να ασχολείται με τίποτα άλλο, σιγά σιγά όλες οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις της κοινής σας ζωής -οι πρακτικές για αρχή- πέφτουν επάνω σου και τις αναλαμβάνεις εξολοκλήρου. Εκείνος δουλεύει πάρα πολλές ώρες, λείπει πολύ συχνά από το σπίτι ή απλά ασχολείται μόνο με τις δικές του ανάγκες, τα δικά του θέλω και αντί να ανησυχεί και να τρέχει για να λύσει κάποια κοινά σας θέματα προτιμάει να βρίσκεται στο γήπεδο, στο γυμναστήριο, στον κολλητό του για μπύρα ή μπροστά από ένα ηλεκτρονικό για να αναβιώσει τα παιδικά του χρόνια.
Όμως, δεν έχει αμελήσει μόνο τα πρακτικά ζητήματα της συμβίωσής σας λόγω των υποχρεώσεών του ή απλά της ανωριμότητας και της αδιαφορίας του, αλλά και το συναισθηματικό κομμάτι της σχέσης που είναι και το πιο σημαντικό. Θεωρεί πως κάποια πράγματα είναι δεδομένα και αυτονόητα, πως εφόσον είστε μαζί τόσα χρόνια τα συναισθήματα και το ενδιαφέρον του για σένα είναι αποδεδειγμένα και δεν χρειάζεται να τα εκδηλώνει πια και φυσικά εκείνος είναι σίγουρος για τον εαυτό του οπότε δεν αποζητά κάποια επιβεβαίωση από εσένα.
Η σχέση θέλει κινήσεις ανανέωσης και από τους δύο
Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν διατηρείται χωρίς κόπο, προσπάθεια και χωρίς λίγες πινελιές ζωντάνιας και ανανέωσης. Όταν, όμως, εκείνος δεν κάνει τίποτα για να σου δείξει πως ακόμα είναι εκεί για σένα συναισθηματικά, για να σε στηρίξει σε οτιδήποτε προκύψει, για να σου δείξει πως ακόμα του είσαι επιθυμητή και τελικά για να σου υπενθυμίσει πως υπάρχει λόγος που είστε μαζί και που πραγματικά θέλετε ακόμη να είστε μαζί και δεν διατηρείτε τη σχέση από συνήθεια. Όταν λοιπόν, ο σύντροφός σου είναι ουσιαστικά απών από τη σχέση και κυριολεκτικά στα πρακτικά, δηλαδή, ζητήματα, στις καθημερινές ευθύνες και υποχρεώσεις που καλείται ο καθένας να αναλάβει πότε μικρότερες και πότε μεγαλύτερες, αλλά είναι και συναισθηματικά απών από τη σχέση, δε συμμετέχει σε τίποτα, δεν νοιάζεται για σένα και τις ανάγκες σου, δεν προσπαθεί για να διατηρείται ζωντανή η σχέση σας, δεν επιδιώκει να κάνετε πράγματα μαζί και να περνάτε ποιοτικό χρόνο, τότε ναι πράγματι είσαι μόνη σου στη σχέση και είναι λογικό να νιώθεις έτσι. Δεν είναι, όμως, απαραίτητο.
Αν είναι να είσαι σε μια σχέση που δεν σου προσφέρει πια τίποτα κυρίως συναισθηματικά και βιώνεις μοναξιά παρότι θα έπρεπε να μπορείς να μοιράζεσαι πράγματα και αντί να έχεις έναν ώμο να στηριχτείς αντίθετα φορτώνεις τους δικούς σου με έγνοιες και ευθύνες τότε καλύτερα να σκεφτείς καλά αν θέλεις να συνεχίσεις να ζεις σε αυτού του είδους τη μοναξιά που είναι πολύ χειρότερη από το να ζεις μόνη σου αλλά να είσαι ελεύθερη και να αποφασίζεις μόνο για σένα και για κανέναν άλλον. Να έχεις να κάνεις μόνο με τη δική σου ζωή , τις δικές σου υποχρεώσεις, τις δικές σου ανάγκες και κανενός άλλου. Και φυσικά ποτέ δεν ξέρεις… μπορεί κάπου εκεί έξω να βρίσκεται κάποιος άλλος «ώμος» έτοιμος να σε στηρίξει και να σταθεί δίπλα σου ανά πάσα στιγμή.