Από μικρές αναρωτιόμαστε αν, όντως, υπάρχουν σχέσεις που παραμένουν “άφθαρτες” στο πέρασμα του χρόνου. Σχέσεις μακροχρόνιες, οι οποίες στηρίζονται σε γερά θεμέλια, που ξεπερνούν εμπόδια και δυσκολίες και “στέκονται” ακλόνητες μέσα στις “θύελλες” της ζωής. Κι αν δεν υπάρχουν τέτοιου είδους σχέσεις, ποιοι είναι οι παράγοντες εκείνοι που οδηγούν στην αδυναμία ύπαρξής τους; Για να είμαστε ειλικρινείς, ακόμα δεν μπορούμε να καταλήξουμε σ’ ένα “ασφαλές” συμπέρασμα. Το μόνο για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο “εύθραυστες” όσο ένα κομμάτι γυαλί. Για να μην “τραυματιστεί”, λοιπόν, όχι μόνο η δική μας καρδιά αλλά και οι καρδιές των προσώπων που “εμπλέκονται” σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης, θα πρέπει να τις “εμπιστευτούμε” σε ασφαλή χέρια. Θεωρητικά, όλα ωραία και καλά… Κατά πόσο, όμως, είναι εύκολο να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη;
Κάθε σχέση έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Κάποιες στηρίζονται στη σταθερότητα, την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη, ενώ άλλες χαρακτηρίζονται από έντονες συγκρούσεις, αστάθεια και δυσπιστία. Η πρώτη κατηγορία είναι εξαιρετικά σπάνια. Κι όπως κάθε τι σπάνιο… είναι και δύσκολο. Επομένως, όσοι ανήκουν στη συγκεκριμένη κατηγορία είναι πιο τυχεροί κι από τους νικητές του πρώτου αριθμού του λαχείου! Η δεύτερη κατηγορία είναι συχνότερο φαινόμενο της σύγχρονης πραγματικότητας. Το ψέμα, η υποκρισία, η καταπίεση, η λεκτική βία, ο εγωισμός, η αδιαφορία “δηλητηριάζουν” τις σχέσεις κι αποτελούν τροχοπέδη στην ομαλή εξέλιξή τους. Πώς, όμως, είμαστε σε θέση ν’ αφήσουμε στην άκρη κάθε αρνητικό στοιχείο και να προχωρήσουμε στη σύναψη υγιών διαπροσωπικών σχέσεων, διατηρώντας μόνο τα θετικά;
Δυστυχώς, μη ψάχνετε ξεκάθαρη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Μια υγιής σχέση απαιτεί έναν συνδυασμό παραγόντων, που δύσκολα επιτυγχάνεται. Ελάχιστοι έχουμε τη διάθεση και κυρίως την ψυχική αντοχή να παραβλέπουμε καταστάσεις που μας στεναχωρούν ή μας “πληγώνουν” και να “αγωνιζόμαστε” για την διατήρηση μιας σχέσης στο πέρασμα του χρόνου. Ειδικά, εάν αυτή η προσπάθειά μας είναι μονόπλευρη, χωρίς καμία ανταπόκριση από την αντίθετη πλευρά. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος “εμπλέκεται” σε οποιαδήποτε είδους σχέση “κουβαλώντας” τα δικά του προσωπικά βιώματα σε συνδυασμό με το δικό του μοναδικό χαρακτήρα, που δύσκολα ταιριάζει απόλυτα με τα βιώματα και τους χαρακτήρες των άλλων προσώπων. Για το λόγο αυτό, συχνή και, συγχρόνως, βασική αιτία διάλυσης των σχέσεων είναι η ασυμφωνία χαρακτήρων.
Αφού οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εύθραυστες όπως το γυαλί (γυάλινες σχέσεις), τι πρέπει, επομένως, να διαθέτουμε, προκειμένου να τις διατηρήσουμε “άθραυστες” στο πέρασμα του χρόνου; Τύχη; Ταλέντο; Υπομονή; Επιμονή; Ίσως, τελικά, έναν συνδυασμό των προαναφερθέντων στοιχείων. Ό,τι κι αν διαθέτουμε όμως, πάντα πρέπει να έχουμε κατά νου το εξής: Άμα ραγίσει το γυαλί, δεν ξανά-κολλάει….