Γιατί οι γυναίκες δεν θέλουν τα καλά παιδιά

Γιατί οι γυναίκες δεν θέλουν τα καλά παιδιά; Καλώς ή κακώς έχουμε σαγηνευτεί με την εικόνα του αλήτη μεν αλλά εξίσου και πρίγκιπα. Περιμένουμε πως και πως από όταν ήμασταν μικρές εκείνο το δίμετρο παλικάρι με τα μούσια και τα πολλά τατουάζ. Δεν είχε σημασία να είναι πετυχημένος ή όχι αρκεί να μας έχει κορώνα στο κεφάλι του. Τι γίνεται όμως όταν έπειτα από καιρό συνειδητοποιούμε πως τελικά αυτός ο πανέμορφος αλήτης έχει αλλάξει πρόσωπο; Καλά, στην ουσία δεν έχει αλλάξει απλώς εμείς τον θεοποιήσαμε πολύ στην αρχή. Έχουμε ρίξει αμέτρητες χυλόπιτες στα καλά και λαϊκά παιδιά που το μόνο που ήθελαν από εμάς ήταν εμάς. Όπως και αν είμαστε και με κάθε κόστος. Δεν έχει να κάνει καθόλου με θέμα γούστου και εξωτερικής εμφάνισης. Εμείς οι γυναίκες αποζητούμε την ασφάλεια κάπου ανάμεσα στα τατουάζ και στα μπράτσα του “κακού παιδιού” και με αυτόν τον τρόπο ξεχνάμε να ψάξουμε την ευτυχία. Την απλή και λιτή ευτυχία.

Γιατί οι γυναίκες δεν θέλουν τα καλά παιδιά Νο1: Γιατί νιώθουμε ασφάλεια

Το αναφέραμε και παραπάνω. Οι γυναίκες μέχρι μια ηλικία, απορρίπτουμε αυτό που μας ανοίγει την αγκαλιά του, δηλαδή το καλό παιδί και κυνηγάμε τον κοινώς “αλήτη” που μένει λίγο παρακάτω από το σπίτι μας και ξημεροβραδιάζεται στα γυμναστήρια και τοπικά κλάμπ. Κοιτάζοντας τον μας φαίνεται κάτι ακατόρθωτο να τον κατακτήσουμε, να πάρουμε μια θέση στην καρδιά του. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν πέφτουμε θύματα. Απορρίπτουμε επανειλημμένως τον Γιωργάκη ή τον Γιάννη που δουλεύει ως δημόσιος υπάλληλος και παίρνει έναν αξιοσέβαστο μισθό, όχι επειδή είναι άσχημος (παίζει και αυτό αλλά σπάνια) αλλά επειδή δεν έχει τα μπράτσα που έχει το κακό παιδί. Με τόσες κοριτσίστικες ταινίες που έχουμε δει νομίζουμε πως το κακό παιδί θα μπει μπροστά και θα δείρει αυτόν που θα μας πειράξει έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά. Θα μας κυκλοφορεί και θα νιώθουμε τόσο ντελικάτες και περήφανες με έναν τέτοιο άντρα δίπλα μας. Και καμιά φορά μας ξεφεύγει και η κουβέντα “ας είναι μαζί μου και ας με κερατώσει κιόλας! Είναι πανέμορφος.”. Ναι ναι! Παραδεχτείτε το.

Γιατί οι γυναίκες δεν θέλουν τα καλά παιδιά Νο2: Μας ελκύει το εφήμερο

Ακόμα μια ένδειξη πως ο γυναικείος εγκέφαλος λειτουργεί πράγματι με μοναδικό τρόπο. Είναι όντως ερωτεύσιμο για μια γυναίκα να “μπλέξει” με κάποιον που δεν μπορεί να ψυχολογήσει, με κάποιον που το παίζει σκληρός και δεν ανοίγεται στα θηλυκά. Οι γυναίκες τρελαινόμαστε με κάτι τέτοια τυπάκια και πιστεύουμε πως θα μπούμε στην ζωή τους και θα αλλάξουμε το κατεστημένο τους και το σύστημα λειτουργίας τους. Δεν γίνεται έτσι όμως. Δεν είναι τόσο εύκολο να κάνουμε έναν άνθρωπο να ανοιχτεί. Πόσο μάλλον κάποιον που έχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο στις σχέσεις του με το γυναικείο φύλο. Και το αστείο είναι πως και ας βλέπουμε πως δεν μας αφήνει να εισχωρήσουμε στον εσωτερικό του κόσμο εμείς εκεί επιμένουμε και κάνουμε πράγματα πάνω από τον εαυτό μας μόνο και μόνο για να μας δώσει ένα “πάσο” για να δούμε λίγη από την ψυχή του. Και τελικά όταν μια μέρα μας παρατήσει θα κλαίμε και θα χτυπιόμαστε όχι τόσο επειδή δεθήκαμε, αφού ο ίδιος δεν μας άφησε να δεθούμε, αλλά γιατί μας άρεσε το παίδεμα που μας έκανε. Γυναίκες!

Εν κατακλείδι

Το συγκεκριμένο θέμα είναι εγκεφαλικό. Οι γυναίκες δεν θέλουν τα καλά παιδιά επειδή πολύ απλά έχουμε μεγαλώσει με μερικά στερεότυπα που θέλουν τον άντρα κυρίαρχο και την γυναίκα να υποτάσσεται. Εν μέρει ναι, είναι γοητευτικό να έχεις έναν άντρα, μια κολόνα στο σπίτι σου να δουλεύει και εσύ να είσαι όλη μέρα σπίτι να προσέχεις τα αξιαγάπητα παιδάκια σας και να έχεις άλλο ένα στην κοιλιά. Από την άλλη πλευρά όμως αν ο άντρας σέβεται πραγματικά την γυναίκα που έχει δίπλα του και να δουλεύει θα την αφήσει και να βγει για ένα χαλαρό ποτό με τις φίλες της. Μπορεί κιόλας να προσέχει εκείνος τα μικρά για ένα βράδυ. Δεν θα του πέσει η μύτη κιόλας. Θέλουμε να καταλήξουμε πως προς το παρόν απορρίπτουμε τα καλά παιδιά και δεν τα θέλουμε εμείς οι γυναίκες γιατί δεν βγάζουν προς τα έξω αυτήν την αρρενωπότητα και το κυρίαρχο ύφος που αποζητάμε. Στο μέλλον όμως, κάπου μετά τα 27-28 μας χρόνια, όταν καταλάβουμε τι λάθος επιλογές έχουμε κάνει μέχρι τώρα θα το μετανιώσουμε οικτρά. Από μια ηλικία και έπειτα θα αρχίσουμε να ψάχνουμε την ζεστασιά και την τρυφερότητα στο καλό παιδί. Θα θέλουμε έναν άνθρωπο να συζητάμε μαζί του τα προβλήματα μας και τα ευχάριστα πράγματα. Μπορεί μέχρι τότε να έχει βρεθεί αλλά ας μην κάνουμε ακόμα το λάθος να αφιερώνουμε το είναι μας σε ανθρώπους που τους έχουμε δίπλα μας μόνο για βιτρίνα.

Σχετικά άρθρα
Τα καλύτερα